Savremeni revizionisti novije istorije jugoslovenskih naroda već tri decenije pokušavaju uprošćenom i ostrašćenom ideologijom i propagandom prikazati saradnike okupatora kao antifašiste i oslobodioce a partizane i Narodnooslobodilačku vojsku Jugoslavije kao “izdajnike nacionalnog interesa”, što oštro demantuju njemački ratni dokumenti koji su zaplijenjeni od strane saveznika nakon pobjede nad Hitlerom i ulaska u Berlin.

Ovo je glavna poruka knjige autora Borislava-Bore Glišića iz Banjaluke pod nazivom “NJemački ratni izvještaji iz Nacionalne arhive Vašington” koja je promovisana sinoć u čitaonici Narodne biblioteke u Srpcu.

Knjiga se odnosi na ratne prilike u Jugoslaviji od 1941. do 1945. godine i govori o tome ko je s kim i kada imao vojnu saradnju. Čitaocima je stavljeno na uvid 150 mikrofilmovanih dokumenata iz Nacionalnog arhiva u Vašingtonu, datih uporedo na njemačkom jeziku i u prevodu na srpski jezik, koje je istaknuti banjalučki novinar i publicista prikupljao uz pomoć saradnika sa ciljem da činjenično pobije tvrdnje nacionalistički orijentisanih istoričara-revizionista.

“Knjiga se sastoji iz tri poglavlja i govori o tome šta su Nijemci izvještavali o ustašama, partizanima i četnicima. NJen drugi naziv bi mogao biti “Dokumenti govore” jer upućuje ljude na to da čitaju dokumente budući da oni predstavljaju jasan dokaz namjernog izvrtanja istorije koje traje još od devedesetih godina prošlog vijeka a intenzivno je nastavljeno i u ovom vijeku”, rekao je Glišić.

U poglavlju o ustašama koncentrisao se na zločine počinjene nad srpskim narodom, naročito u logoru Jasenovac ističući da njemački ratni izvještaji negiraju tvrdnje da partizani nikad nisu pokušali napade na Jasenovac.

“U jednom izvještaju pominje se ozbiljan partizanski napad koji se dogodio u noći između 30. i 31. decembra 1941. godine kada je osvojena Gradina i iz minobacačke vatre pogođena oštećena željeznička stanica Jasenovac. Drugi izvještaj govori o napadu na Jasenovac koji se dogodio 12. maja 1943. godine i koji je posvjedočio da su Nijemci registrovali sopstvene gubitke unutar logora”, rekao je Glišić.

Dodaje da potvrdu istinitosti daje i zapis logoraša Milana Gavrića koji je u svojoj knjizi “Otkosi smrti” opisao kako su se partizani sa Prosare spustili do Jasenovca i zasuli logor minobacačkom vatrom.

Glišić kaže da jedan od izvještaja spominje akciju iz avgusta 1942. godine kada je Četvrta kordunaška brigade oslobodila ustački dječiji logor u Jastrebarskom i spasila 727 dječaka i djevojčica koji su uhvaćeni u njemačko-ustaškim operacijama na Kozari, pri čemu su ustašama naneseni veliki gubici u ljudstvu i vojnoj tehnici.

“Djeca, uglavnom predškolskog uzrasta, pohvatana su i smještena u memljive zidove starog dvorca gdje su ih prevaspitavale časne sestre u ustaškom duhu, sa namjerom da od njih stvore nove “janjičare” a sirota djeca su, prema navodima, na kapama i reverima nosila slovo “U”. Zbog gladi i bolesti i načina vaspitanja dnevno je umiralo po nekoliko djece, a kad su čuli pucnjavu i vidjeli partizane, ispunila ih je neizmjerna radost i nada da će biti oslobođeni”, rekao je Glišić.

Značajan dio knjige posvetio je četničkom kolaboracionizmu i saradnji sa Nijemcima za koju kaže da je trajala od novembra 1941. godine i dalje, naglašavajući da se, prema njemačkim izvještajima, četnici, koji su djelovali u tadašnjoj NDH pominju isključivo kao saradnici i partneri u borbi protiv komunista a nikada kao protivnici.

“Skoro sve četničke jedinice su se pokorile okupatorima Nijemcima i Italijanima i od njih primale naoružanje, hranu, municiju i podršku u cilju borbe protiv Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije a objedinjavao ih je štab Draže Mihailovića pod čijom komandom su bili stavljeni svi četnici”, rekao je Glišić.

Dalje navodi da su njemački ratni dokumenti opisali kao vjerne saveznike ustaške formacije i formacije muslimanske milicije ali su takođe izložene i kritici zbog pretjeranih zločina i vojničke nesposobnosti da se ozbiljno suprotstave partizanskim jedinicima Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije.

“Mnogima nije bilo u interesu da se o svemu ovome javno priča a ljudi su nalegli na rudu falsifikatora istorije. U tome su veliku ulogu odigrali mediji, ne samo u Republici Srpskoj već i u Srbiji gdje je odlukom njihovog parlamenta četništvo izjednačeno sa partizanskim oslobodilačkim pokretom a u najnovijoj srpskoj istoriografiji je istaknuto kao antifašistički pokret, što je izvrtanje istorije. Svjestan sam da su novinari sve više ugroženi i tiraž često pada pa su prinuđeni da po nalogu pišu određene priče i ističu bombastične naslove. Međutim, jedina istorija koja je vjerodostojna je ona u kojoj dokumenti govore a to je prikazala ova knjiga”, istakao je Glišić i dodao da je jako dobro primljena među čitalačkom publikom u Srbiji i Hrvatskoj i na njegovo prijatno iznenađenje, čak i u Sloveniji.

Moderator sinoćnje književne večeri bila je bibliotekar Irena Kresojević a o biografiji autora govorio je direktor srbačke biblioteke Branko Savanović. On je rekao da je Glišić, koji je po struci diplomirani pravnik, uradio više desetina dokumentarnih, promotivnih i turističkih filmova, među kojima i promotivni film o Srpcu 2004. godine.

“Čitav život je proveo u novinarstvu, njegova boja glasa je specifična i po mnogo čemu ga razlikuje od drugih. Ono što je posebno zanimljivo je da mnogo voli svoje naselje Lauš kojem je posvetio čak i himnu “Moj Lauš-moj mali grad” i bilo bi lijepo kada bi jednog dana napisao i himnu o Srpcu”, rekao je Savanović.

Na sinoćnjoj promociji je rečeno da Glišić najemotivnije doživljava promotivne filmove o podgrmečkom kraju gdje je proveo djetinjstvo u selu Veliki Radić a posebno su istaknuti uspjesi njegove kćerke Jovane Raljić, koja je magistrirala studije violine u Gracu i koja ima uspješnu internacionalnu karijeru svirajući sa prestižnim svjetskim filharmonijama.