IN MEMORIAM: SLAVKO JOVIČIĆ

U 87. godini života juče je preminuo Slavko Jovičić, jedan od najstarijih srbačkih automehaničara i dobitnik opštinskog priznanja, Zahvalnice opštine Srbac.

Slavko je djetinjstvo proveo u Gornjim Srđevićima, a ljubav prema metalskoj struci rodila se u kovačkoj radionici oca Milana koji je imao sedmoro djece. Kao najstariji sin, rano je uzeo čekić u ruke pružajući mu pomoć da ishrani devetočlanu porodicu.

Uz podršku oca najprije je završio automehaničarski zanat u Zemunu, potom Višu mašinsku školu u Banjaluci i Visoku pedagoško-industrijsku školu u Rijeci.

To mu je pomoglo da radi kao nastavnik praktične nastave u srednjim mašinskim školama u Gradišci i Srpcu punih 15 godina i za to vrijeme obuči oko 1.500 budućih automehaničara od kojih su neki postali vrsni majstori, a jedan broj njegovih učenika odlično se snašao u automobilskoj industriji širom Evrope.

U privredi je proveo 25 godina a prije 34 godine je otišao u penziju sa mjesta šefa Službe održavanja u Drvno-industrijskom preduzeću „Srbac“ Prijebljezi.

Od tada je neprekidno bio aktivan u svojoj radionici, radeći i po 12 sati dnevno.

Mnogi Srpčani, ali i drugi putnici namjernici koji su prolazili kroz našu opštinu, kada im se zadesi neki kvar na automobilu, po pravilu su se upućivali na Slavkovu adresu, jer mu nije bio problem da majstoriše podjednako dobro na lakim ili teškim vozilima, poljoprivrednim mašinama, pa čak i letjelicama.

Pamti se anegdota kada je prije tri i po decenije, sjedeći u društvu prijatelja, Slavko rekao za helikopter koji je prelijetao Srbac da neće stići daleko jer mu ne radi jedan klip, na šta su se oni nasmijali. Nakon sat vremena helikopter se prinudno spustio nedaleko od Srpca i posada je potražila neki servis da utvrdi kvar. Upućeni su Slavku koji je kvar brzo dijagnostikovao, nakon čega su otišli po dijelove i helikopter se ponovo vinuo u nebo.

Nerijetko su po njega dolazili pojedinci, građevinske i druge firme iz susjednih opština i odvodili ga u njihova mjesta kako bi otklonio kvarove na njihovim vozilima i mašinama.

I njegov sin Dragan je vrstan metalostrugar i često je za njega znao reći da je bolji majstor od njega kada je u pitanju izrada zupčastih i lančanih prenosa i drugih vitalnih dijelova za koje je potrebna milimetarska preciznost.

Za tako nešto u svojoj radionici posjedovali su savremene mašinske strojeve, od glodalica, blanjalica, bušilica, presa, aparata za elektrolučno i trakasto zavarivanje i slično.

Često je znao reći da se od ovog posla može pristojno živjeti i uvijek je apelovao mladima da se bave zanatom i da ga na prvom mjestu zavole, budu istrajni, stručni i odgovorni u radu, poštuju mušteriju i ne misle samo kako što lakše doći do zarade.

Iako je bio cjelodnevno zauzet, uvijek je znao naći vremena za svoju porodicu, naročito za unuku Anđelu koja je bila njegova mezimica.

Za svoja životna dostignuća 2010. godine nagrađen je Zahvalnicom opštine Srbac na obilježavanju Dana opštine Srbac.

Slavko je iza sebe ostavio suprugu LJeposavu, sina Dragana, pastorku Vesnu, braću Velimira i Arsena, sestru Jelenu, unuku Anđelu i ostalu tugujuću rodbinu.

Sahrana Slavka Jovičića obaviće se danas u 13 časova a sprovod kreće ispred gradske kapele na groblju u Srpcu.